Het leuke van ons vak is dat je telkens voor nieuwe uitdagingen komt te staan. Soms zit het avontuur in millimeterwerk, soms krijg je een uitdaging van groot formaat! En daar gaat het hier om. De grootste tafel die Kopshout tot nu toe gemaakt heeft: een vergadertafel voor 16 personen ( 430 bij 320 cm).
Huize Heyendaal is in 1913 door Charles Estourgie in opdracht van de margarinefabrikant Frans Jurgens gebouwd. Dit renaissancistische landhuis werd in 1949 door de Nijmeegse Universiteit aangekocht. Sinds 1999 heeft het een representatieve functie voor de Radboud Universiteit en het Universitair Medisch Centrum Sint Radboud. Na een grondige renovatie van het gebouw is het interieur aan de beurt. In dat kader is onze meubelmakerij benaderd voor een grote vergadertafel.
Het is de bedoeling om tot een eenheid in interieur te komen die recht doet aan de sfeer in het pand. Als uitgangspunt voor de vorm van de nieuwe tafel wordt aansluiting gezocht bij de ovale vorm in het fraaie plafondstucwerk. Door het kleinere ovaal in het plafond nogmaals centraal in het blad te laten terugkomen verlevendigt dat het grote vlak van de tafel.
Het grote ovale buitenblad bestaat uit vier delen. Het is belangrijk dat het geheel zorgvuldig samengesteld wordt. De stroken rangschikken we daarom zodanig dat breedte, kleur en tekening maximaal in elkaar overlopen. Zodoende moeten de vier onderdelen zo veel mogelijk een eenheid gaan vormen.
Met een mal hebben we de vorm uitgetekend, gezaagd en gefreesd. Met een reischaaf worden de onderdelen exact passend geschaafd. Een mooi voorbeeld van ambachtelijk handwerk.
Vervolgens is het middenblad aan de beurt. We maken een mal van multiplex die precies past. Daarna frezen we deze vorm in het massieve hout uit. Als dit gebeurd is, gaan we de rand van het blad profileren. Er wordt achtereenvolgens gefreesd, elektrisch geschaafd, met de hand geschaafd en tenslotte met de hand geschuurd. Omdat de buitenrand bijna 12 meter lang is, is dit een arbeidsintensief karwei.
Als de diverse bladen zuiver passen en fijngeschuurd zijn, is het tijd om ze te gaan beitsen. Ook hier is het weer van belang om de eenheid in de gaten te houden. Daarom beitsen we het geheel als ware het slechts twee delen. Op die manier voorkomen we tintverschillen bij de dwarsnaden.
Als het geheel afgewerkt is, zetten we de tafel voor het eerst in zijn geheel op. Dit is een spannend moment, want na het pas maken van de verschillende onderdelen hebben er diverse bewerkingen plaats gevonden die van invloed zouden kunnen zijn op de maatvoering. Gelukkig heeft het hout nauwelijks gewerkt en past alles nog als tevoren. Ook de poten en de verbindende constructie blijken aan de verwachtingen te voldoen. Zij leveren een stabiele opstelling op. Voor ons was een tafel van zo’n afmeting weer iets nieuws. Zeker in massief hout moet er dan met allerlei factoren rekening gehouden worden. Als we terug kijken, kunnen we dat echter met een tevreden gevoel doen.
Hier staat de tafel in het kasteeltje. De aanwezige stoelen zijn ‘moderne klassiekers’ : model EA 107 uit 1958 van Charles Eames. Deze stoelen stralen met hun aluminium constructie en zwarte stoffering een andere sfeer uit dan de antieke staande klok die donkerbruin eiken is. Er is voor gekozen om beide uitersten te handhaven. De tafel moest deze twee uitersten naar elkaar toe brengen. Daarom hebben we de tafel zo ontworpen dat de kleur en materiaal(eiken) aansluiten bij de antieke klok, maar dat vorm en onderstel aansluiten bij de moderne stoelen. Door de centrale ovale vorm “levendzwart” te beitsen is ook in het blad een relatie gelegd met het zwart van de stoelstoffering. Het resultaat levert een spanningsvol samengaan op van klassiek en modern.
